Διάλεξη του Ομότιμου Καθηγητή του Α.Π.Θ.
Ι ω ά ν ν η   Κ .   Χ α σ ι ώ τ η  
για την αρμενική και ελληνική εθνική ιδέα

Συνδιοργάνωση
Αρμενική Εθνική Επιτροπή Ελλάδος
 &
Αρμενικός Πολιτιστικός Σύλλογος «Χαμασκαΐν»

Είκοσι χρόνια μετά την απόφαση του Ελληνικού Κοινοβουλίου με την οποία αναγνωρίζει την Αρμενική Γενοκτονία, ο Ομότιμος Καθηγητής του Α.Π.Θ. Ιωάννης Χασιώτης, που αφιέρωσε το μεγαλύτερο μέρος της επιστημονικής του έρευνας στο Αρμενικό Ζήτημα, αποδεχόμενος την πρόσκληση της Αρμενικής Εθνικής Επιτροπής Ελλάδος και του Αρμενικού Πολιτιστικού Συλλόγου Χαμασκαΐν, την Τετάρτη 30 Μαρτίου στις 8.30 μ.μ., θα είναι ο κεντρικός ομιλητής σε εκδήλωση που θα πραγματοποιηθεί στο Αρμενικό Πολιτιστικό Κέντρο (Αντωνίου Καμάρα 1 και Τσιμισκή γωνία).
Ο κ. Ι. Χασιώτης στην ομιλία του με θέμα «Η Αρμενική και η Ελληνική εθνική ιδέα. Παραλληλίες και Διαχρονικότητα» θα παρουσιάσει τα βασικά «συστατικά» της αρμενικής «εθνικής ιδέας», όπως αυτά εμφανίστηκαν μέσα στο χρόνο και όπως εξελίχθηκαν στη νεότερη εποχή.
Για διάφορους λόγους, τα «συστατικά» αυτά, συγκρινόμενα με τα αντίστοιχα ελληνικά, εμφανίζονται περισσότερο σαφή και συμπαγή σε προγενέστερες περιόδους (τουλάχιστον κατά τον Μεσαίωνα). Μετά το πέρασμα, όμως, στους νεότερους χρόνους η ανάπτυξή τους καθυστέρησε (σε σχέση πάντοτε με τον αρκετά πρωιμότερο νεοελληνικό εθνικισμό), γι’ αυτό η προσπάθεια των Αρμενίων να απαλλαγούν από την οθωμανική κυριαρχία θα αρχίσει μισό αιώνα μετά την ελληνική Επανάσταση του 1821.
Το σημαντικότερο, όμως, είναι ότι, εξετάζοντας ιστορικά τις δύο περιπτώσεις, δεν είναι δυνατόν να αναχθούν χρονολογικά μόνο στον όψιμο 18ο και τον 19ο αιώνα. Η αντίληψη αυτή, που τείνει να παγιωθεί στην διεθνή ιστοριογραφία, με τη συνδρομή μάλιστα Αρμενίων και Ελλήνων πολιτικών επιστημόνων και κάποιων ιστορικών, επιχειρεί επίσης να «αποδομήσει» τα βασικά «συστατικά» της «εθνικής ιδέας» και στους δυο λαούς. Αλλά ο αρμενικός και ο νεοελληνικός «εθνικισμός» (όπως και άλλων λαών), μολονότι εμπεριέχουν αρκετούς «εθνικούς μύθους», δεν μπορούν να ερμηνευτούν με τις θεωρίες περί «φαντασιακών κοινοτήτων», ούτε να θεωρηθούν απλά υποπροϊόντα του ευρωπαϊκού Διαφωτισμού και της γαλλικής Επανάστασης.
«Ήταν», θα υποστηρίξει ο κ. Χασιώτης, «απότοκοι μακροχρόνιων και πολυδιάστατων ιστορικών διεργασιών, οι οποίες προσδίδουν στα δυο εθνικά φαινόμενα αδιαμφισβήτητη διαχρονικότητα».