Η «έκπληξη» από τις αντιδράσεις των «φορέων» της Πανεπιστημιακής Κοινότητας δεν προέρχεται από την κοινή ομολογία της αναγκαιότητας δραστικών αλλαγών στην ανώτατη εκπαίδευση αλλά από την άρνησή τους σε οιαδήποτε αλλαγή του υπάρχοντος συστήματος.
Οι θέσεις τους όμως δεν γίνονται πιστευτές διότι :
1) Η λειτουργία των φορέων αυτών στηρίζεται όχι σε δημοκρατικές διαδικασίες αλλά σε συναλλακτικές μεθόδους τύπου ανατολικού παζαριού όπου το κομματικό και προσωπικό πάρε – δώσε αποτελεί την πεμπτουσία ύπαρξής τους. Η δημοκρατία για αυτούς αποτελεί το προκάλυμμα των ανομιών τους.
2) Όταν αντιλήφθηκαν ότι το σύστημα λειτουργούσε με «περίεργο» τρόπο (δεκαετίες πριν) δεν έπραξαν απολύτως τίποτε για να το διορθώσουν αλλά αρκούνταν στο ροκάνισμα των κονδυλίων του Ελληνικού λαού που αδιαφανώς και με κομματικά ή/και προσωπικά κριτήρια ενθυλακώνονταν στα ταμεία τους (με την προσωπική έννοια). Προφανώς περίμεναν τους «τροϊκανούς» μέχρις ότου αναλάβουν δράση μιας και τώρα κατάλαβαν ότι τα δανεικά δεν είναι αγύριστα!
3) Έχουν σχεδόν μηδενική παρέμβαση προς όφελος της πόλης που τους φιλοξενεί αν και θα έπρεπε να συμβαίνει το αντίθετο αφού ο δημόσιος χαρακτήρας τους το επιβάλει.
4) Δεν αντιπροτείνουν τίποτα το διαφορετικό παρά αναμασούν τα περί δημόσιου χαρακτήρα και αυτοδιοίκητου των Α.Ε.Ι. όταν αυτοί πρώτοι τα υπονόμευσαν.
Με βάση τα παραπάνω τίθενται τα εξής ερωτήματα :
1) Πιστεύει κάποιος νουνεχής ότι αν δεν υπήρχε το μνημόνιο θα γίνονταν ποτέ όλες αυτές οι συζητήσεις;
2) Πόσες δεκαετίες ακόμη θα χρειάζονταν ώστε οι «φορείς» να φέρουν ολοκληρωμένες προτάσεις για τον ορθό τρόπο λειτουργίας των Α.Ε.Ι.;
3) Πόση ακόμη κατεστραμμένη υποδομή (από τα δανεικά) είναι διατεθειμένοι να ανεχθούν ώστε να εισηγηθούν τα αυτονόητα;
4) Πόσους ακόμη θα εκμαυλίσουν διορίζοντας και εξελίσσοντάς τους αδιαφανώς και με κομματικά ή/και προσωπικά κριτήρια;
5) Πόσες ακόμη «μελέτες» υποχείριων της φαυλοκρατίας θα δημοσιευτούν ώστε να αποδείξουν το απίθανο;
6) Ποιον από τον Ελληνικό λαό ρώτησαν για την καταστρατήγηση των νόμων κατά τη δράση τους εντός των Α.Ε.Ι.;

Συμπερασματικά λοιπόν και επειδή κάποια «παιδιά» των Ελληνικών Α.Ε.Ι. θεωρούν ότι εξουσιοδοτήθηκαν (εθιμικώ δικαίω) να ασκούν εσαεί και την κηδεμονία τους, θεωρώ ότι ήρθε η στιγμή της πραγματικής ανεξαρτησίας τους από τέτοιου είδους κηδεμονίες, συντεχνιών τε και προσωπικών, ώστε μέσω της κοινωνικής λογοδοσίας και διαφάνειας να αποδείξουν τα δημόσια Α.Ε.Ι. ότι πραγματικά αξίζει να υπάρχουν.
Για οιαδήποτε πληροφορία επί των εκτεθέντων διατελώ μετά τιμής
Γεώργιος Μόσχος, M.Eng. (διοικητικός υπάλληλος Α.Π.Θ.)